ଭୁବନେଶ୍ୱର (ଏଣ୍ଟରଟେନମେଣ୍ଟ): ଜେନ୍ ଜିଙ୍କ ହୁକ୍ଅପ୍ ସଂସ୍କୃତି ପ୍ରତି ବିତୃଷ୍ଣ ଦୁଇ ଯୁବକ-ଯୁବତୀ ଯଦି ୨୦୨୫ ସାଲରେ ‘ଦିଲ୍ଵାଲେ ଦୁଲ୍ହନିୟାଁ ଲେ ଯାଏଙ୍ଗେ’ ପରି ଆତ୍ମିକ ପ୍ରେମ ଖୋଜନ୍ତି, ସେଥିରୁ କିପରି କାହାଣୀ ଜନ୍ମ ନେବ—ଏହି ପ୍ରଶ୍ନକୁ କେନ୍ଦ୍ର କରି ତିଆରି ହୋଇଛି ‘ତୁ ମେରୀ ମେ ତେରା…’। ଧାରଣା ନୂଆ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଚିତ୍ରନାଟ୍ୟ, ସଂଗୀତ ଓ ପ୍ରସ୍ତୁତିରେ ସେହି ପୁରୁଣା ବଲିଉଡ଼ ଫର୍ମୁଲାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ଦେଖାଯାଏ।
ସିନେମାର ସବୁଠାରୁ ଆକର୍ଷଣୀୟ ଦିଗ ହେଉଛି ଏହାକୁ ନାରୀକେନ୍ଦ୍ରିକ କରିବାର ଚେଷ୍ଟା। ପ୍ରଯୋଜକ କରଣ ଜୋହରଙ୍କ ‘ଧର୍ମା ପ୍ରଡକ୍ସନ୍ସ’ ପୂର୍ବରୁ ‘କୁଛ କୁଛ ହୋତା ହୈ’, ‘କଭି ଖୁସି କଭି ଗମ୍’ ଓ ‘କଲ୍ ହୋ ନା ହୋ’ ପରି ସୁପରହିଟ୍ ସିନେମା ଦେଇଥିଲେ, ଯେଉଁଠାରେ ନାରୀ ଚରିତ୍ର ଓ ନାୟକମାନଙ୍କ ଆଚରଣକୁ ନେଇ ସମାଲୋଚନା ହୋଇଥିଲା। ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ କରଣ ଜୋହର ଲିଙ୍ଗ ସମାନତା, ସାମାଜିକ ସଚେତନତା ଓ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ମାନସିକତାକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇ ସିନେମା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିବା ଏହି ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରରେ ସ୍ପଷ୍ଟ।
‘ତୁ ମେରୀ ମେ ତେରା…’ର ଆରମ୍ଭ ‘ତମାସା’ ସିନେମା ପରି ପରିସ୍ଥିତିରୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ, ଏଠାରେ ଚରିତ୍ରମାନଙ୍କ ସମସ୍ୟା କୃତ୍ରିମ ଓ ସମାଧାନ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅନୁମାନସାପେକ୍ଷ। ଫଳସ୍ୱରୂପ ସିନେମାର ଦ୍ୱିତୀୟାର୍ଦ୍ଧ ଦିଶାହୀନ ମନେ ହୁଏ। ସଂଳାପ ଓ କାହାଣୀରେ ‘ରକି ଔର ରାନୀ କୀ ପ୍ରେମ କାହାନୀ’ର ଫର୍ମୁଲାର ପ୍ରଭାବ ମଧ୍ୟ ସ୍ପଷ୍ଟ।
ବିଡ଼ମ୍ବନାର କଥା ହେଲା, କ୍ଲିସେକୁ ନାପସନ୍ଦ କରୁଥିବା ଦାବି କରୁଥିବା ନାୟକ-ନାୟିକାଙ୍କ ଆଚରଣ ଓ ଉଚ୍ଚାରଣ ନିଜେ କ୍ଲିସେରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ। କିଛି ହାସ୍ୟରସାତ୍ମକ ସଂଳାପ ମନୋରଞ୍ଜନ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ଚରିତ୍ରମାନେ ବିରକ୍ତିକର ଲାଗନ୍ତି।
ଅଭିନୟ, ସିନେମାଟୋଗ୍ରାଫି ଓ ସଂଗୀତ—ପ୍ରାୟ ସବୁ ଦିଗରୁ ଏହି ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ‘ରକି ଔର ରାନୀ…’ ଠାରୁ କମ୍ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ। ବିଶେଷ କରି ବିଶାଲ-ଶେଖରଙ୍କ ସଂଗୀତ ଆଶାଅନୁରୂପ ନୁହେଁ। ପୁରୁଣା ଗୀତକୁ ନେଇ ନୃତ୍ୟ ଆସରଗୁଡ଼ିକ ଇନ୍ଷ୍ଟାଗ୍ରାମ୍ ରିଲ୍ ପରି ଲାଗେ, ଯଦିଓ ‘କ୍ବିକ୍ ଷ୍ଟାଇଲ୍’ ଗ୍ରୁପ୍ର ନୃତ୍ୟ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଆକର୍ଷଣ ସୃଷ୍ଟି କରେ।
ସମସ୍ତ ଦୁର୍ବଳତା ସତ୍ତ୍ୱେ, ସିନେମାଟି ଏକ ସୁନ୍ଦର ବାର୍ତ୍ତା ଦେଇଥାଏ—ଆଜିର ପିଢ଼ିର ପ୍ରେମକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ପିତାମାତା ଯେପରି ବୁଝାମଣା କରୁଛନ୍ତି, ସେହିପରି ଆବଶ୍ୟକ ସ୍ଥଳେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ପିତାମାତାଙ୍କ ଭାବନାକୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା ଦରକାର। ଅଢ଼େଇ ଘଣ୍ଟାରେ ଏହି ଗୋଟିଏ ସୁବାର୍ତ୍ତା ଦେବାରେ ସିନେମାଟି ସଫଳ, କିନ୍ତୁ ସିନେମା ଭାବେ ଏହା ମାତ୍ର ଥରୁଟିଏ ଦେଖିବା ଯୋଗ୍ୟ।